"Tylko przeżyć. Prawdziwe historie rodzin polskich żołnierzy." Sylwia Winnik.

      
      Kupiłam tę książkę niedawno. Tematyka bardzo mi bliska - bo przecież mój mąż też wyjeżdżał na misje. Tym chętniej chciałam poczytać jak inne żony, matki radziły sobie podczas mężowskich wyjazdów, czy nawet jak inni żołnierze wspominają swoje emocje z misji. Ale na pewno nie spodziewałam się, że w tej książce przeczytam kilka słów o własnym mężu!!! Zaskoczenie totalne!

     Jak tylko owa książka do mnie dotarła, przejrzałam ją. Bo poza tekstem jest tam też kilka fotek. Po powrocie męża z pracy pokazałam mu tę książkę i powiedziałam o tych zdjęciach. Przejrzał je i stwierdził zadowolony, że w książce jest jedno zdjęcie, które on zrobił. Nie bardzo wiedziałam skąd ono się tam wzięło. Ale fajnie że tam jest. No i w trakcie czytania książki doszukałam się mężowskiego przyjaciela i jego wspomnień z misji z Iraku i z Afganistanu - zresztą własnie na tych dwóch misjach był tam razem z moim mężem. O czym on też wspomina w książce. Wiecie, to uczucie kiedy z zaskoczenia czyta się o własnym mężu w czyjejś książce i czyjejś wypowiedzi - jest nie do opisania! I bez tego wszystkiego rozpiera mnie duma z mojego męża! Nie tylko za misje, ale ogólnie za to jaki jest! A jeszcze kiedy w książce ktoś inny miło wypowiada się o moim mężu, to już w ogóle jestem dumna z niego! 

     No ale dość już o moim mężu. Przeczytać tutaj możemy prawdziwe opowieści rodzin Polskich Żołnierzy. Każda z wypowiadających się tutaj osób przeżywała owe misje inaczej. Rozbawiła i zaskoczyła mnie trochę wypowiedź jednej z żon żołnierza:

"...- Pamiętaj, że masz dziecko.Musisz do niego wrócić, rozumiesz? A gdy będą cię wysyłać na niebezpieczną wyprawę, masz powiedzieć, że udajesz kaktusa. A kaktusów się nie wysyła na misje. ..." 

      Niezły patent! Szkoda, że ja nie wpadłam na taki tekst, kiedy mój małżonek wyjeżdżał. 

 "... Misja jest nieprzewidywalna i żaden, nawet najsilniejszy, najbardziej przygotowany żołnierz czasami nie jest w stanie zapobiec konsekwencjom zdarzeń, w lwiej części od niego niezależnych. ..."

      Jakże to prawdziwe zdanie! Nie raz bałam się o męża, tak jak inne kobiety bały się o swoich mężczyzn. Ale co nie znaczy, że tutaj, w kraju się o nich nie martwimy. Przecież żołnierze wyjeżdżają na różne szkolenia, na poligony, na kursy - w każdym momencie może się żołnierzom stać krzywda. Zresztą, można przechodzić przez pasy na jezdni i auto może człowieka przejechać - więc daleko szukać nie trzeba nieszczęścia! Aczkolwiek nie możemy wszędzie doszukiwać się zła czającego się na nas i naszych bliskich. To już byłaby paranoja!

     Czytając wypowiedź jednego z żołnierzy, który wrócił z misji ciężko ranny i musiał spędzić sporo czasu w szpitalach, poczułam złość. Dlaczego? Dlatego, że ten mężczyzna wyznał, jak to polski personel w szpitalu odnosił się do niego - wiedząc, że jest żołnierzem i wrócił ranny z misji! Słowa typu: po coś tam się pchał! albo pojechałeś tam dla kasy i co Ci z tego przyszło?!. Znam takie teksty. Parę razy nawet ja je usłyszałam - a byłam najpierw tylko narzeczoną żołnierza na misji, a później żoną i matką naszych dzieci. Ale niektórzy chyba z zawiści myślą, że facet wyjeżdża na misje za kasą. Potem wróci i będzie się lansował tutaj w kraju! Owszem, każdy żołnierz dostaję kasę za takie wyjazdy! Ale ludzie - oni tam nie jadą na wakacje, oni nie jadą rwać tam truskawek czy zbierać pieczarki! Oni wyjeżdżają na prawdziwą wojnę albo na misje pokojowe, gdzie równie dobrze mogą zginąć! I uwierzcie, że my kobiety - żony/narzeczone/dziewczyny tych wyjeżdżających żołnierzy nie mniej łatwo mamy zostając z szarą rzeczywistością tutaj. To MY zostajemy tutaj z dziećmi, to my zostajemy tutaj ze swoimi troskami, problemami, smutkami, to my zostajemy tutaj z rachunkami do opłacenia w terminie, to my musimy radzić sobie same kiedy kran nam będzie ciekł w łazience, albo samochód rozwali się gdzieś w szczerym polu. Przecież my nie możemy wtedy zadzwonić do męża! Musimy sobie poradzić. A co kiedy któraś z nas ma kilkoro dzieci i jedno się rozchoruje, i musi pobyć trochę w szpitalu, a rodzinę mamy daleko? Kto w tym czasie zajmie się resztą naszych dzieci? No właśnie! Z takimi problemami dnia codziennego MY musimy zmagać się na co dzień, kiedy nasi mężowie/partnerzy zmagają się z nieprzewidywalnością na misji! Dobrze, jak mamy rodzinę w pobliżu i to taką rodzinę, która nam pomoże. Ja na szczęście mogłam zawsze liczyć na rodzinę. I nie umiem sobie wyobrazić, dlaczego niektóre kobiety w czasie kiedy ich faceci narażali  swoje życie, one pustoszyły konto z kasy, pustoszyły mieszkania i wyprowadzały się do innych facetów, no i w ogóle jak one mogły w tym czasie nie czekać na swoich mężczyzn tylko wyszukiwały sobie nowych?!!!!!! Nie, tego zrozumieć nie umiem! A takie piękne słowa aż me serce radują:

"... To  żona jest prawdziwym bohaterem. I dzieciaki. ..."

"...Za każdym mężczyzną, który chce zrobić coś wielkiego, stoi jeszcze silniejsza kobieta." - gen. Patton.

     Tak więc ludzie - miejmy szacunek do Naszych Żołnierzy. Do Polskich Żołnierzy! Bo oni, tak jak i my, mają tylko jedno życie! " ...Życie to nie gra. Człowiek nie ma kilku żyć. Jeśli coś pójdzie nie tak - game over. ..." 

Tytuł: "Tylko przeżyć. Prawdziwe historie rodzin polskich żołnierzy. "

Autor: Sylwia Winnik

Ilość stron: 288

Wydawnictwo: ZNAK