"Krawężnikowe dzieci" Grażyna Kamyszek - recenzja patronacka.

      Czasem mam wrażenie, że każdy z nas odgrywa swoją role. Jesteśmy jak aktorzy, którzy w domu zachowują się w pewien sposób, ale już w pracy lub w gronie przyjaciół zachowujemy się zgoła inaczej. Czasem zdarzy się na pewno Tobie lub mnie, że w pewnej sytuacji kłamiemy lub nie mówimy komuś całej prawdy. Uważamy, że gdybyśmy już teraz tej osobie wyznali prawdę, to ona by odtrąciła naszą pomoc. A tak, my pomożemy tej osobie i kiedy później wyznamy prawdę, to może jakoś rozejdzie się to po kościach. 

     W książce pani Grażyny Kamyszek " Krawężnikowe dzieci" poznajemy Ksenię. Młodą, pracowitą kobietę, która zapracowuje się w korporacji tylko po to, by zdobyć awans. Niestety, awansu nie dostaje i to jest ogromny cios dla niej. Od czasu do czasu Ksenia chodzi do baru, w którym zaprzyjaźnia się z barmanem - Bartoszem. On ma zagmatwaną przeszłość, ale szczerze polubił kobietę i chce jej pomóc. Po jego radach ona zmienia się diametralnie. Nawet odchodzi z pracy. Wtedy Bartosz po znajomości załatwia jej pracę jako opiekunka do starszej pani. Tą panią jest Władysława. Ale ta staruszka jest specyficzna. Ma spore wymagania, jest kapryśna, jednak Ksenia podejmuje u niej pracę. 

" Mimo zasobnego portfela pani Władysława nie szastała pieniędzmi. Żyła oszczędnie, jednakże bez narzucania sobie finansowego rygoru. Wszyscy ostrzegali Ksenię przed panią Władysławą, wskazując na dużą różnicę wieku, mogącą zaburzyć komunikację międzypokoleniową. Trudny charakter starszej pani stanowił dodatkowe zagrożenie dla wzajemnych relacji."

" Warunki, jakie zaproponowała podopieczna, przesądziły sprawę, tym bardziej że Ksenia nie gardziła pieniędzmi. A że chwilowo znalazła się na życiowym zakręcie, za którym czaiło się widmo finansowego niedostatku, podjęła się karkołomnego wyzwania wyłącznie dla kasy. "

      Młoda kobieta nie dogaduje się z pracodawczynią. Znosi jej humorki, bo potrzebuje kasy. Pani Władysława zaś wierzy Bartkowi, że ten podjął dobrą decyzję, wybierając Ksenię. Tylko o co tutaj tak naprawdę chodzi? Czemu Bartek wybrał Ksenię dla pani Władysławy? Po co będzie ona jej potrzebna? I czy Bartek też będzie miał względem Kseni jakieś plany? A nasza główna bohaterka - czy długo zagrzeje posadę opiekunki? Bo jakby nie było, ona też ma swoje plany. Kiedy starsza pani wyjedzie z opiekunką do miejsca, w którym odbywać będzie sentymentalną podróż w przeszłość, to Ksenia zmieni swoje zachowanie względem pracodawczyni. Kiedy pozna historię krawężnikowych dzieci, a przy okazji my ją też poznamy, wtedy ona i my zrozumiemy niektóre zachowania starszej pani.

      Ja wychowywałam się na wsi. Więc niektóre zachowania i zabawy dzieci z miasta różniły się od moich. Jednak to co nas łączyło, to to, że tworzyliśmy paczkę dzieci w różnym wieku i razem lubiliśmy różne zabawy jak i psoty. Pamiętam, że jesienią uwielbiałam w drodze ze szkoły wstąpić na pole kolegi i nazbierać lub zerwać kilka jabłek z ich jabłoni. Nigdy nikt mnie nie pogonił za to. Normą było, że siedząc u kolegów czy koleżanek ich mamy szykowały nam jakieś przekąski - najczęściej kanapki. Wtedy nie trzeba było się umawiać, pytać - hej, a mogę do Ciebie przyjść po lekcjach?! Ja po prostu szłam do sąsiada jednego, drugiego, jak oni nie mieli akurat czasu, to szłam do trzecich sąsiadów i zawsze miałam z kim pogadać, pobawić się itp. Dziś wygląda to całkiem inaczej, a szkoda. No cóż, czasy są inne. Ale uśmiechnęłam się, kiedy czytałam o sznekach z glancem. Mój dziadek śp. zawsze mówił na drożdżówki - szneki :) Eh... wspomnienia :) Dzięki tej książce, a dodam, że jest to mój patronat, z którego jestem niezmiernie dumna, mogłam powspominać moje dzieciństwo i młodość. No dobra, aż taka stara nie jestem, ale 4 dychy na karku mogą mnie usprawiedliwiać z takich słów :) A ta książka wyzwala w czytelniku ogrom emocji. Te utarczki słowne pomiędzy bohaterami, te uszczypliwości, ale i konkretne, wręcz dobitne porady. Przeszłość pani Władysławy nie była usłana różami, więc tutaj dowiadując się co ona przeszła, albo i co przeżywały krawężnikowe dzieci, przyznam się, że nawet kilka łez uroniłam. Po niektórych przykładach wręcz mogę rzec, że życie dało im w kość i to dosłownie! W tej powieści widzimy też, że dla pieniędzy ludzie są w stanie dużo zrobić, nawet wbrew swoim zasadom, a nawet czasem chęć zysku jest ważniejsza niż przyjaźń. Są tutaj też manipulacje osobami, są szczere i życzliwe zachowania. Po prostu na każdym kroku widzimy coś złego i dobrego zarazem. I to jest piękne w tej książce. Że nie jest lukrowaną powieścią, ale prawdziwą, taką życiową. Aż chce się ją czytać. I gwarantuję Wam, że nie zapomnicie tak szybko o niej. 

     Dodam jeszcze, że dziś mija miesiąc od jej premiery, bo świętowała premierę 09.09.2022., ale nadal jest to nowość na rynku wydawniczym. A wiem, że Wy lubicie nowości - więc polecam Wam ją bardzo serdecznie :) Przekonajcie się sami, czym totalnie zaskoczy Was pani Władysława!!! 

Tytuł: "Krawężnikowe dzieci"

Autor: Grażyna Kamyszek

Ilość stron: 304

Wydawnictwo: Literackie Białe Pióro

     Dziękuję ogromnie Wydawnictwu Literackiemu Białe Pióro za zaufanie i możliwość objęcia patronatem tak pięknej i życiowej historii! A autorce za te wszystkie emocje, które towarzyszyły mi podczas lektury!