"Cień bolesnych wspomnień" Adriana Rak.

"Przez całą drogę, aż do samego Choczewa, zastanawiała się, co spotka ją na miejscu. Czy będzie ona w stanie zaopiekować się nowym mieszkaniem? Czy jako młoda panienka, która powinna się uczyć i cieszyć życiem, będzie zdolna do takiego poświęcenia? By stworzyć dom i opiekować się własnym ojcem?"

Ta książka miała premierę 8 lutego tego roku. Trochę odsuwałam w czasie zabranie się za nią, bo choć mnie przyciągała do siebie, to jednocześnie temat II wojny światowej wiedziałam, że mnie zasmuci. W ogóle tematy wojny jakiejkolwiek, albo wczuwanie się w rolę bohaterów, choćby jak tutaj Anny, której to mąż wyruszył na wojnę - są trudne i wyczerpujące emocjonalnie. Osobiście wczuwam się w takie role bardzo mocno. Chyba przez to, że mój mąż był kiedyś na dwóch wyjazdach na misje zagraniczne - czyli de fakto choć były to misje pokojowe, wiadomo, że wyjeżdżał do krajów ogarniętych wojną i mógł tak jak tutaj w książce Karl - nie wrócić z tych misji. Adriana Rak w książce "Cień bolesnych wspomnień" porusza temat II wojny światowej. Ziemie polskie zamieszkują Niemcy, Żydzi, Polacy. Ale jak wiadomo, pewna grupa Niemców nigdy nie pałała miłością do Żydów, a nawet i do Polaków.

"- Ech... Wszędzie tylko Żydzi i Żydzi... Co nie otworzę gazety, tam Żydzi. Co nie nastawię radia, tam Żydzi i ich wieczne pretensje do całego świata. A gdzie miejsce dla nas, prawdziwych patriotów, którym odbierane są wszystkie możliwości, hę? Gdzie uczciwość i godziwe warunki do życia...?"

W książce większość bohaterów to Niemcy, ale są i Polacy oraz Żydzi. Główna bohaterka Anna najpierw traci ukochaną matkę, potem przeprowadza się z ojcem do Choczewa. Tutaj próbuje ułożyć sobie życie, znajduje pracę, ma przyjaciółkę Doborę i w niedługim czasie też poznaje przystojnego Karla. Czego więcej chcieć od życia? Debora jest żydówką i wraz z ojcem prowadzi dom towarowy w Choczewie. Wszystko było by ok, gdyby pewnym osobom nie przeszkadzał fakt, że żydowska rodzina tak sobie świetnie radzi. Ich pochodzenie przeszkadza pewnym osobom i w niedługim czasie źle dzieje się u całej rodziny Debory. Ją niby los trochę oszczędził ale czy tak naprawdę można nazwać to dobrym losem? Karl wychowywał się w licznej i biednej rodzinie, ale zawsze mógł liczyć na miłość i wsparcie rodziców oraz rodzeństwa. Jak myślicie, jakie wydarzenia mogą spowodować pogorszenie tak dobrych relacji? A no na pewno tragedia. Jaka? Tego to już z książki się dowiecie. To co mogę tutaj jeszcze zdradzić, to to, że naprawdę jest tutaj dużo bólu, śmierci, upokorzenia, złości i nienawiści, cierpienia, ale jest i miłość, zauroczenie, pomoc drugiemu w potrzebie, tęsknota i wiara.

"- Moim marzeniem jest to, abyśmy spędzili tak razem całe życie... Abyśmy zawsze byli tacy szczęśliwi, z głowami pełnymi planów na przyszłość..."

" Kocham cię, wiesz? Kocham cię i zawsze będę cię kochał. Pamiętaj, że cokolwiek by się nie działo, jesteś jedyną kobietą w moim sercu."

Ta książka przeplata pewne prawdziwe wydarzenia z fikcją. Ale tak świetnie autorka to tutaj połączyła, że zaczynając czytać książkę, od razu wczułam się w jej klimat, w wydarzenia oraz w samych bohaterów. Moja imienniczka Anna, kiedy to już została szczęśliwą żoną Karla, myślała tylko o ich wspólnej przyszłości i o tym, by udało im się powiększyć rodzinę. Wojna popsuła jej te plany, choć owszem, rodzinę powiększyli, ale i straciła męża. Nie zginął, ale już sam jego pobyt na froncie spowodował, że sam nie umiał i nie chciał poradzić sobie ze swoimi problemami. Moim zdaniem miał zespół stresu pourazowego. Niestety sam sobie z tym nie umiał poradzić a o pomoc też nikogo nie chciał prosić. Druga sprawa, że to działo się w latach czterdziestych, więc i tak nie pomagali lekarze żołnierzom czy weteranom, jak to dzieje się dziś. Ale w książce właśnie poza tematem tej okropnej II wojny światowej, autorka porusza rozstanie z najbliższymi, stratę najbliższych, ból i traumy związane z wojną, właśnie ten zespół stresu pourazowego, niemoc, ale i chęć walki o przeżycie, nawet jeśli dotknęła bohaterów tragedia. Jest tutaj pokazane, że każdy ma inną wolę walki o przetrwanie. Każdy łapie się innej myśli do przetrwania i jednym udaje się wytrwać do końca wojny, choćby i okupione to było bólem, traumą czy kłamstwami, oszustwami i ucieczkami. Ale są i tacy, którym te ucieczki się nie udają, nie jest im dane przeżyć do spokojnych lat. I to w tej książce powoduje, że jest taka prawdziwa, realna i gdyby nie fakt, że autorka wspomina kilkukrotnie o tym, że to fikcja literacka z tylko kilkoma prawdziwymi zdarzeniami, to byłabym skłonna uwierzyć w to, że autorka opisuje prawdziwe wydarzenia, prawdziwe osoby i że to wszystko tak właśnie wyglądało. No przecież ja nie przeżyłam tej wojny osobiście i tylko z książek dowiaduję się o niej. A tutaj tak mi się świetnie to czytało, że chylę czoło przed Adrianą. Twoje książki spodobały mi się od samego początku, jak tylko przeczytałam pierwszą i każda kolejna utwierdza mnie w tym, że Twoje książki są takie realne, dotykają takich normalnych, życiowych problemów i warto po nie sięgać i czytać.