"Bracia Lwie Serce" Astrid Lindgren.

      Są wakacje, no wiem, ale chciałam Wam przedstawić pewną lekturę. "Bracia Lwie Serce" Astrid Lindgren poznałam dopiero niedawno. Najstarszy synio przerabiał ją w maju tego roku. Książki tej nie znałam wcześniej. Nie przypominam sobie, żeby za moich czasów w podstawówce była ona lekturą?! Tym bardziej chciałam ją przeczytać, żeby wiedzieć o czym jest, no i pomóc synowi w odrabianiu lekcji czy w przygotowaniu się do pracy klasowej z tejże lektury.

     "Niesamowite przygody Karola i Jonatana rozgrywają się w scenerii fantastycznej krainy Nangijali. Ale "Bracia Lwie Serce" to nie tylko opowieść o niezwykłych wypadkach, lecz także głęboko wzruszająca książka o męstwie, umiłowaniu wolności, poświęceniu, pokonywaniu własnych słabości i o wielkiej miłości braterskiej, zdolnej zwyciężyć nawet śmierć."

     Narratorem w tej książce jest jeden z braci, a dokładnie Karol. Karol jest chory, śmiertelnie chory. Nie chodzi do szkoły, ciągle leży w łóżku, a jedyną jego rozrywką jest rozmowa z mamą albo ze starszym bratem Jonatanem. Karol trochę boi się śmierci. Dlatego też uspokaja się, kiedy Jonatan opowiada mu o świecie, do którego idzie się po śmierci. Opowiada mu o Nangijali. W tym niby wymyślonym świecie ma być bardzo fajnie, można tam przeżywać przygody od rana do wieczora i jest się zdrowym no i robi się co się chce i żyją w tej krainie tylko dobrzy ludzie. Starszy brat opowiada młodszemu, że jak on umrze i przejdzie do tej Nangijali, to tam mam się dobrze urządzić, a kiedy on - Jonatan (kiedyś) umrze, to odnajdą się i będą razem żyć w tej krainie. 

      Niespodzianie dzieje się tak, że Jonatan ginie tragicznie, ratując młodszego brata. A Karolek zastanawia się czy Jonatan jest w tej Nangijali i czy jemu uda się po śmierci też tam dotrzeć? Kiedy w końcu Karolek umiera, ku swojej wielkiej uciesze dociera do magicznego świata Nangijali i odnajduje tam swojego starszego brata. Teraz ma już być tylko sielanka. Razem przecież mieli tu wesoło żyć i się bawić, no i przeżywać przygody od rana do nocy! Jednak pewnego dnia Jonatan musi opuścić swojego brata. Ma zadanie do wykonania. Nangijala to dwie Doliny: Dolina Wiśni i Dolina Dzikich Róż, są jeszcze Prastare Góry. Dolina Dzikich Róż została zaatakowana przez złych ludzi i to samo grozi Dolinie Wiśni! Wydawało by się, że w tej krainie mieli żyć tylko dobrzy ludzie, a jednak tak nie jest. I tutaj znajdują się źli, podstępni i chcący mieć władzę nad innymi ludzie. Jonatan jest jednym z grupy ludzi, którzy chcą uratować ludzi z Doliny Dzikich Róż. Więc Karolek znów zostaje sam, w domku w Dolinie Wiśni. Po jakimś czasie i on wyrusza w drogę, bo chce pomóc bratu. Przecież obiecywali sobie, że już nigdy się nie rozstaną! 

      Nie chcę Wam zdradzać całej książki, ale powiem że Karolek dostanie się do oblężonej przez złych ludzi Doliny Dzikich Róż, odnajdzie brata, pozna wspaniałego dziadka, wydostanie się z bratem z oblężonej krainy i razem będą musieli stoczyć walkę o swoje życie! Tak! O życie! Powiecie, że przecież oni umarli i są w jakimś tam świecie, w którym nie można już umrzeć! A no nieprawda. Tutaj w tej krainie Nangijali można umrzeć. I jeśli jest się dobrym człowiekiem, to potem można przejść do krainy nazwanej Nangilimą. Po ciężkich przeżyciach, starszy był ranny i wiedział, że grozi mu śmierć. Chyba, że udało by mu się dostać szybciej do krainy Nangilimy. Oczywiście młodszy brat był zrozpaczony, że jego starszy brat znów chciał go zostawić. Postanowili jednak, że razem rzucą się w przepaść! Starszy był tak wycieńczony, że młodszy musiał wziąć go na swoje plecy i podejść do urwiska.

"... Potem zapadła noc i ciemność ogarnęła Nangijalę, góry, rzeki i cały kraj. Stałem nad przepaścią z Jonatanem, wisiał mi na plecach, rękami obejmował za szyję, czułem przy uchu jego oddech. Oddychał całkiem spokojnie. Nie tak, jak ja... Jonatanie, bracie mój, dlaczego nie jestem równie odważny, jak ty?
       - Sucharku Lwie Serce - spytał Jonatan - boisz się_?
       - Nie... tak, boję się! Ale zrobię to, Jonatanie, zrobię to teraz...zaraz...a potem już nigdy nie będę się bał! Nigdy nie będę się ba..."

      No i dotarli do Nangilimy. 

     Wiecie, ta lektura naprawdę wywarła na mnie duże wrażenie! Lektura dla dzieci w 4 klasie - czyli dla dzieci 9-11 letnich. Koleżanki z klasy syna jak i ich matki mówiły mi, że ta książka nie jest dla tak małych dzieci. Bo tu jest i wypadek śmiertelny, i samobójstwo, i zabijanie innych, i wielki smutek, tęsknota - że po prostu ta książka za dużo wrażeń wywiera na tak młodych dzieciach!  Osobiście się z tą opinią nie za bardzo zgadzam. Dlaczego? Choćby dlatego, że te nasze dzieci w wieku 9, 10 czy 11 lat oglądają wiadomości, oglądają filmy kryminalne - a przecież tam też pokazują morderstwa i inne tego typu drastyczne sceny. Rozmawiając z kolegami syna z klasy, jakoś nie usłyszałam złego słowa o tej książce. Nawet im się podobała, choć stwierdzili, że woleli by obejrzeć tę lekturę w postaci filmu, niż ją czytać. Książka jest o śmierci, ale też o innym podejściu do śmierci właśnie. Więc wydaje mi się, że owa lektura większe wrażenie wywarła na dziewczynkach niż na chłopcach. I można z niej naprawdę dowiedzieć się - co to jest poświęcenie dla drugiej osoby!!!