" ŻYCIE JEST ZWYCIĘSTWEM WSZYSTKIEGO NAD NICOŚCIĄ. NOC, KTÓRA NAS CZEKA, ZAKOŃCZY SIĘ ŚWITEM.
Czy można przygotować się na odejście kogoś bliskiego? W jakich warunkach najłatwiej jest zaakceptować zbliżanie się do swojego kresu? Narrator stara się odpowiedzieć na to pytanie, przedstawiając losy Teresy i Henryka oraz ich wnuczki Natalii."
Bardzo lubię czytać książki z historią w tle. A tutaj nie dość, że jest trochę wydarzeń historycznych, to jeszcze jest historia pewnej rodziny. Z początku denerwował mnie fakt, że są tu takie przeskoki w latach, wydarzeniach i miejscach. Że teraz czytam o wydarzeniach z roku 1924, a już po chwili czytałam coś z roku 1884, a potem znów z 1920 albo 1964 i znów 1938 roku. Ale potem już się oswoiłam. Wszystko ładnie mi się układało.
Pani Anieszka Moniak-Azzopardi napisała tę książkę bardzo przejmująco. Losy ludzi, którzy przeżyli II wojnę światową, którzy na własne oczy widzieli śmierć innych, bliskich im osób, ucieczki ludzi albo wywóz niektórych do obozów lub do ciężkich prac do Niemiec. Losy ludzi w powojennej Polsce oraz próba normalnego życia w tym powojennym świecie. Ale opisana jest tu też wielka miłość łącząca rodzinę Henryka - czyli głównego bohatera. Dalej są opisane dalsze losy Heńka oraz jego żon, jedynego syna i wnuków, ale najbardziej ukochanej wnuczki.
"... Ludzkie życie w optyce rzeczywistości wojny, a szczególnie drugiej wojny światowej, wydawało się pozbawione większego znaczenia. śmierć była wszędzie - na wszystkich frontach, w każdym domu, w każdej rodzinie. W umysłach wielu pozostawała dramatem, ale dramatem, który należało zaakceptować."
Uwierzcie mi, że czytając momenty, kiedy Ukraińcy zabijali Polaków, w jak masakryczny sposób obchodzili się z kobietami i dziećmi - było mi mega ciężko. Ten bestialski sposób mordu!!! Aż łzy mi wycisnęło!!!
Jednak najbardziej żal było mi Henryka, kiedy zmarła jego pierwsza żona. No tak się napłakałam, że oczy mi spuchły! Ale kiedy czytałam dalsze jego losy, było mi go żal. Tak po prostu, po ludzku było mi go żal. Bo choć miał kochającego syna i miał najukochańszą wnuczkę, to schorowany i będący coraz bliżej śmierci, nie mógł/nie chciał polepszyć swoich ostatnich lat/miesięcy/dni. Wolał męczyć się u boku trochę dziwnej drugiej żony. Te momenty, kiedy jego wnuczka Natalia go odwiedzała, była z nim, były jego wielką radością. I nadziwić się nie mogłam, że są takie rodziny, gdzie jedna ze stron próbuje pomóc swym bliskim jak może! A jest i druga strona rodziny, gdzie tylko mówią, że pomagają, a tak na prawdę nic nie robią.
W książce "Odchodzić" znajdziemy poruszające losy kilku pokoleń w jednej rodzinie. Te losy potrząsną Waszymi serduchami, tak jak potrząsnęły moim! Nie można obojętnie przejść obok wydarzeń tu przedstawionych, bo ciągle myślami wraca się do nich! Kiedy odejdzie z tego świata ktoś nam bliski, może te słowa pomogą choć trochę zaakceptować tę stratę:
...Tak wygląda ludzkie życie. Narodziny oznaczają śmierć. Jeżeli akceptujemy radość życia, musimy też zaakceptować smutek odchodzenia."
Dziękuję Spotkajmy się w Gdyni oraz Wydawnictwu Novae Res za możliwość przeczytania i napisania recenzji na temat książki "Odchodzić" Agnieszki Moniak-Azzopardi.
Czy można przygotować się na odejście kogoś bliskiego? W jakich warunkach najłatwiej jest zaakceptować zbliżanie się do swojego kresu? Narrator stara się odpowiedzieć na to pytanie, przedstawiając losy Teresy i Henryka oraz ich wnuczki Natalii."
Bardzo lubię czytać książki z historią w tle. A tutaj nie dość, że jest trochę wydarzeń historycznych, to jeszcze jest historia pewnej rodziny. Z początku denerwował mnie fakt, że są tu takie przeskoki w latach, wydarzeniach i miejscach. Że teraz czytam o wydarzeniach z roku 1924, a już po chwili czytałam coś z roku 1884, a potem znów z 1920 albo 1964 i znów 1938 roku. Ale potem już się oswoiłam. Wszystko ładnie mi się układało.
Pani Anieszka Moniak-Azzopardi napisała tę książkę bardzo przejmująco. Losy ludzi, którzy przeżyli II wojnę światową, którzy na własne oczy widzieli śmierć innych, bliskich im osób, ucieczki ludzi albo wywóz niektórych do obozów lub do ciężkich prac do Niemiec. Losy ludzi w powojennej Polsce oraz próba normalnego życia w tym powojennym świecie. Ale opisana jest tu też wielka miłość łącząca rodzinę Henryka - czyli głównego bohatera. Dalej są opisane dalsze losy Heńka oraz jego żon, jedynego syna i wnuków, ale najbardziej ukochanej wnuczki.
"... Ludzkie życie w optyce rzeczywistości wojny, a szczególnie drugiej wojny światowej, wydawało się pozbawione większego znaczenia. śmierć była wszędzie - na wszystkich frontach, w każdym domu, w każdej rodzinie. W umysłach wielu pozostawała dramatem, ale dramatem, który należało zaakceptować."
Uwierzcie mi, że czytając momenty, kiedy Ukraińcy zabijali Polaków, w jak masakryczny sposób obchodzili się z kobietami i dziećmi - było mi mega ciężko. Ten bestialski sposób mordu!!! Aż łzy mi wycisnęło!!!
Jednak najbardziej żal było mi Henryka, kiedy zmarła jego pierwsza żona. No tak się napłakałam, że oczy mi spuchły! Ale kiedy czytałam dalsze jego losy, było mi go żal. Tak po prostu, po ludzku było mi go żal. Bo choć miał kochającego syna i miał najukochańszą wnuczkę, to schorowany i będący coraz bliżej śmierci, nie mógł/nie chciał polepszyć swoich ostatnich lat/miesięcy/dni. Wolał męczyć się u boku trochę dziwnej drugiej żony. Te momenty, kiedy jego wnuczka Natalia go odwiedzała, była z nim, były jego wielką radością. I nadziwić się nie mogłam, że są takie rodziny, gdzie jedna ze stron próbuje pomóc swym bliskim jak może! A jest i druga strona rodziny, gdzie tylko mówią, że pomagają, a tak na prawdę nic nie robią.
W książce "Odchodzić" znajdziemy poruszające losy kilku pokoleń w jednej rodzinie. Te losy potrząsną Waszymi serduchami, tak jak potrząsnęły moim! Nie można obojętnie przejść obok wydarzeń tu przedstawionych, bo ciągle myślami wraca się do nich! Kiedy odejdzie z tego świata ktoś nam bliski, może te słowa pomogą choć trochę zaakceptować tę stratę:
...Tak wygląda ludzkie życie. Narodziny oznaczają śmierć. Jeżeli akceptujemy radość życia, musimy też zaakceptować smutek odchodzenia."
Dziękuję Spotkajmy się w Gdyni oraz Wydawnictwu Novae Res za możliwość przeczytania i napisania recenzji na temat książki "Odchodzić" Agnieszki Moniak-Azzopardi.
Bardzo wzruszająca lektura. Mam sporo takich w swojej biblioteczce, choć wywołują sporo emocji, to jednak niosą za sobą cenną lekcję.
OdpowiedzUsuńOj tak. Ja bardzo lubię książki z historią,a tutaj jest to bardzo wciągająco wszystko opisane, łącznie z losami rodziny Henryka.
UsuńOby jak najmniej smutków. Prawdą jest, że narodziny oznaczają śmierć. Ja jednak najbardziej boję się tej drugiej rzeczy :/ wolę o tym nie myśleć, jest to dla mnie nie do ogarnięcia :(
OdpowiedzUsuńCzytać o śmierci lubię, ale osobiście w moim świecie też jej za bardzo nie lubię. Choć wiem, że dziś jesteśmy, a jutro może nas nie być. I to jest trochę irytujące!!! Prawda? ;)
UsuńKsiążka kompletnie ni w moim klimacie. Raczej po nią nie sięgnę.
OdpowiedzUsuńKażdy lubi co innego czytać. Jeśli takie klimaty Ciebie nie kręcą, to nie zmuszam. ;) Pozdrawiam :)
UsuńBardzo dobra recenzja. Ja akurat nie przepadam za smutnymi książkami, ale ta mnie do siebie przekonała.
OdpowiedzUsuńDziękuję i w wolnej chwili zapraszam do przeczytania.
UsuńOstatnio często sięgam po książki obrazujące losy pokoleń, wpadałam w takie refleksyjne zaczytania, zatem i ten tytuł chętnie widziałabym na swojej półce. :)
OdpowiedzUsuńA więc z chęcią przeczytam i u Ciebie później recenzje o tej książce.
UsuńJa akurat nie przepadam za wątkami historycznymi, więc raczej nie dla mnie :)
OdpowiedzUsuńMoże następnym razem uda mi się Ciebie przekonać do innej książki :)
UsuńCoś czuję, że to nie w moim klimacie. Jednak - jestem otwarta! Jeśli kiedyś trafi się okazja, i tę książkę chętnie przeczytam :)
OdpowiedzUsuńA ja przymierzam się do przeczytania "Azylu. Opowieści o Żydach ukrywanych w warszawskim ZOO". Ale podejrzewam, że i ta książka by mi się spodobała. Pozdrawiam serdecznie
OdpowiedzUsuńO widzisz, dzięki Tobie dowiedziałam się ciekawego tytułu - dopisuję do listy :) Pozdrawiam.
UsuńKiedyś takie relacje i wspomnienia były nie możliwe. Trochę mamy do nadrobienia. Przez lata nauczyliśmy się odbierać historię tylko w skali makro, a przecież o wiele ważniejsze są historie jednostek, są prawdziwe i szczera. Prawdziwe życie. Lubię takie pozycje, choć rzeczywiście mogą boleć.
OdpowiedzUsuńTak, ból tutaj jest odczuwalny, aczkolwiek jest i szczęście, miłość i radość. I ta historia, to mnie tutaj wciągnęło bardzo.
Usuń